Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Μαντρωμένος μες στο γήινο κοπάδι
Σέρνω τον καθημερινό ζυγό μου
Καβάλα
Πάνω στο μυαλό μου
“Ο Νόμος” έχει θρονιαστεί
Μια αλυσίδα κυκλώνει την καρδιά μου
” Η Θρησκεία “…
Πέρασε πια η μισή ζωή, αδύνατο να το αποφύγεις
Παντού οι φανοστάτες σε κατασκοπεύουν μ αναρίθμητα μάτια
Είμαι φυλακισμένος
Δε μπορεί τίποτα να μ’ απελευθερώσει
Η γη η καταραμένη με κρατάει στα σίδερα της
Όλους σας να σας λούσει ο έρωτάς μου θα ‘φτανε
Όμως τα σπίτια περιφράζουν τον ωκεανό του…
Φωνάζω
Μα δεν είναι
Παρά μονάχα των κλειδιών ο θόρυβος
Ο μορφασμός του δεσμοφύλακα
Μου πετάει
Στην αιχμή μιας ακτίνας
Ένα κομμάτι σάπιο κρέας…
Καγχάζουν
Κι εγώ πλανιέμαι
Μέσα στο παραλήρημα, μέσα στον πυρετό
Η γη, μια σιδερένια σφαίρα καταδίκου
Βροντοχτυπάει
Στο πόδι μου αλυσοδεμένη…
2
Συνήθως έτσι ~ Βλαντίμιρ Μαγιακόβσκι
Η αγάπη είναι δεδομένη για κάθε έναν που γεννιέται…
Ανάμεσα όμως στις υπηρεσίες…
Τα έσοδα και τα λοιπά…
Από μέρα σε μέρα…
Νεκρώνει της καρδιάς το χώμα…
Η καρδιά φοράει το κορμί…
Το κορμί, την πουκαμίσα…
Μα δεν αρκεί αυτό…
Κάποιος…
Ηλίθιος…
Φόρεσε μανσέτες…
Κι άρχισε να κολλαρίζει το στήθος του…
Να κομπάζει για τα γερατειά…
Η γυναίκα βάφεται…
Ο άντρας, στον μύλο του Μίλερ φτερουγίζει…
Μα είναι αργά…
Πληθαίνουν οι ρυτίδες στο δέρμα…
Ο έρωτας ανθίζει…
Ανθίζει…
Και μαραίνεται…
3
Επίκαιροι Αμίλητοι ~ Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης
Ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε…
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί
Οι ηγεμόνες δυναμώνουν
Ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν
Των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν…
Ετούτων των αμίλητων το πετσί
Περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο…
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
Κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο…
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους
Και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους
Μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους…
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους
Άλλο δε μας μένει…
