ΨΥΧΗ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ
Αν χάσεις χρήματα, μπορείς να αποκτήσεις πάλι.
Το ίδιο, αν χάσεις το σπίτι σου, το ζώο σου
Οτιδήποτε από τα υπάρχοντά σου.
Αν όμως, χάσεις την ψυχή σου
Άλλη ψυχή δεν θα μπορέσεις ν΄ αποκτήσεις.
Κι αν όλος ο κόσμος είναι δικός σου
Κι αν κυριαρχείς στην οικουμένη,
δεν θα μπορέσεις, δίνοντας όσα έχεις
Και την οικουμένη ολόκληρη, ν΄ αγοράσεις μια ψυχή.
Φοράς όχι ένα άλλα χίλια βασιλικά στέμματα;
Αν το σώμα σου προσβληθεί από αγιάτρευτη αρρώστια
δεν θα μπορέσεις να αποκαταστήσεις την υγεία του, δίνοντας ακόμα και το βασίλειό σου ολόκληρο.
Κι ας εξουσιάζεις τόσα και τόσα υγιή σώματα, τα σώματα των υπηκόων σου.
Αυτό λοιπόν που δεν μπορείς να κάνεις για το σώμα σου
Πολύ περισσότερο δεν μπορείς να το κάνεις για την ψυχή σου.
Ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά.
Έτσι, αν το ένα απ΄ αυτά πάθει κάποια βλάβη, μπορούμε να εξυπηρετηθούμε με το άλλο.
Ψυχή, όμως μας έδωσε μόνο μία.
Αν τη χάσουμε, που θα βρούμε άλλη;
Ας φροντίσουμε λοιπόν, την αθάνατη ψυχή μας
Ας προτιμήσουμε τα ουράνια από τα γήινα και τα άφθαρτα από τα φθαρτά αγαθά
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Η ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΑ ΣΟΥ
Μια απ΄τις μεγαλύτερες “επεξεργασίες θλίψης” είναι να σκαλίζουμε συνεχώς τα κακά που μας έχουν κάνει ή τα καλά που δε μας έχουν κάνει οι γύρω μας.
Είναι απ’τις πιο δημοφιλείς σκέψεις, όταν καθόμαστε μόνοι, και η οργή που σιγά-σιγά ανάβουν, το σαράκι του ναρκισσιστικού παραπόνου, η αρνητική ένταση.
Και θα’ρθει η ώρα που αυτό που δίνεις θα σου επιστραφεί.
Ό,τι και όσο έδωσες, θα το εισπράξεις.
Να είστε σίγουροι!
Μπορεί να μην το εισπράξεις από εκείνον που θέλεις εσύ, θα το εισπράξεις, όμως, από αλλού και με άλλο τρόπο”.
Να προσφέρω μια μικρή χαρά σε άλλον… Είναι η πιο σίγουρη μέθοδος να ξαναβρώ κι εγώ τη χαρά μου.
απόσπασμα απ’το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη
ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΈΝΩΝ
Αλλάξανε της εποχής τα έθιμα,
χτυπούν οι καμπάνες της ζωής μας πένθιμα,
φερόμαστε κατά πλειοψηφία ανεύθυνα,
καταργώντας στην ουσία το συναίσθημα.
Ψάχνοντας μία ασφαλή κρυψώνα,
στης φτώχειας τον φιλόξενο αχυρώνα,
ζητώντας ενισχύσεις για τους έρωτες,
πού ξεψυχούν σε σχέσεις πια ξενέρωτες.
Αλλάξανε της μέρας οι συνήθειες,
δώσαμε απολυτήριο στις αλήθειες,
υποχωρήσεις στα νομίμως κεκτημένα,
μοιάζουμε να κυνηγάμε όνειρα χαμένα.
Σωσίας μοιάζει να είναι ο πόνος,
της ύπαρξης μας έγινε αστυνόμος,
ξεχάσαμε ν αγοράζουμε λουλούδια,
σκορπώντας σε κηδείες τα λουλούδια.
Αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη,
βάζω στις πληγές μου πια βενζίνη,
να κάψω τα συμπτώματα της λύπης,
εαυτόν στα δύσκολα μην εγκαταλείπεις.
Βαθιές χαρακιές αφήνει η οδύνη,
το χαμόγελο σου μοιάζει ασπιρίνη,
τρέχω στους δρόμους,ψάχνω για φαΐ,
μείναμε λόγω αξιοπρέπειας δίχως ψωμί.
Αλλάξανε της εποχής τα έθιμα,
χτυπούν καμπάνες της ψυχής μας πένθιμα.
Γεώργιος Μιχαλόπουλος
