Το ελαιόλαδο στην αρχαία Ελλάδα ήταν βασικό στοιχείο της καθημερινής διατροφής. Όπως και σήμερα έτσι και τότε υπήρχαν διάφορες ποικιλίες λαδιού, με τρεις κατηγοριοποιήσεις. “Ωμοτριβές” ή “ομφάκινον” ονομαζόταν το αρίστης ποιότητας και παραγόταν από ελιές αγουρωπές. Το “δεύτερον γεύματος” ήταν το καλής ποιότητας λάδι. Τέλος το “χυδαίον έλαιον” αποτελούσε το κατώτερης ποιότητας λάδι από ελιές υπερώριμες ή χτυπημένες.
Το ελαιόλαδο ήταν απαραίτητο επίσης για τη χρήση του στο φωτισμό μέσω της καύσης του σε λύχνους.
Για του αρχαίους Έλληνες λάτρεις τις ομορφιάς και σωματικής αρετής, το λάδι ήταν βασικό στοιχείο στη σωματική περιποίηση. Η επάλειψη του σώματος με λάδι προστάτευε από τον ήλιο και το ψύχος. Μετά το λουτρό γινόταν επάλειψη του σώματος και των μαλλιών με αρωματικό λάδι, καθώς αυτό αποτελούσε και βασικό συστατικό πολλών αρωμάτων.
Το λάδι χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα και για τις θεραπευτικές ιδιότητές του. Στον Ιπποκράτειο Κώδικα αναφέρονται περισσότερες από 60 φαρμακευτικές χρήσεις του. Ήταν κατάλληλο για τη θεραπεία δερματικών παθήσεων, ως επουλωτικό και αντισηπτικό σε τραύματα, εγκαύματα και γυναικολογικές ασθένειες. Επίσης το χρησιμοποιούσαν ως εμετικό αλλά και για προβλήματα των αφτιών.
Το λάδι χρησιμοποιούνταν ακόμα ως λιπαντικό σε μηχανισμούς και εξαρτήματα, ενώ για τη συντήρηση του ελεφαντοστού, του δέρματος και του μετάλλου χρησιμοποιούσαν αλοιφή με βάση το λάδι.
