Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Σοφία Καψούρου ανήκει στη χορεία των σύγχρονων δημιουργών που διακονούν απαιτητικά και γόνιμα τη λογοτεχνία, τη θεατρική γραφή, τη στιχουργική, την υποκριτική.
Είχα παρακολουθήσει το πρώτο της θεατρικό έργο, “Ερωμένες στον καμβά”, το 2012 και ομολογώ ότι από τότε είχα εντυπωσιαστεί με την περίπτωσή της, που τη θεωρώ ιδιαιτέρως ξεχωριστή. Τα έργα της, όσον αφορά τη διάθεση και τη θερμοκρασία τους, έχουν έντονο το άρωμα της ποίησης και μια εξαιρετικά υψηλή αισθαντικότητα. Με θαυμαστό τρόπο, αναλύοντας τις ζωές σημαντικών προσωπικοτήτων της τέχνης και της λογοτεχνίας, ως θεατές η συγγραφέας μάς κάνει συμμέτοχους σ’ ένα εναλλασσόμενο, ανάμεσα στο φανταστικό και στο ρεαλιστικό, παιχνίδι με τον χρόνο, τη ρευστότητα, τη ματαιότητα, το φευγαλέο του βίου, τη φθαρτότητα, το τέλος αλλά και τη μέγιστη ανάγκη που έχει ο καθένας μας να αναστοχαστεί, να μετουσιώσει, να μετεμψυχώσει όσα συνιστούν εμβληματικούς μύθους και ιστορικούς θησαυρούς.
Με διάχυτο στα έργα της το άρωμα ατμοσφαιρικής ταινίας πολλαπλών φωτοσκιάσεων πραγματοποιεί διαρκείς ενδοσκοπήσεις, εξετάζει το ερωτικό δέος, με ψυχραιμία αλλά και με έκπληξη, με θεία αφέλεια, με επιβλητικούς κλονισμούς και κλυδωνισμούς.
Επιδέξια γραφή, με προσωπικό στυλ, δυναμική, ταυτόχρονα ανάλαφρη και διαυγής. Σοβαρά θέματα, ενίοτε τραγικά, μας δίνονται έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να γελάσει ή έστω να χαμογελάσει. Σαν να βλέπουμε πρόσωπα και πράγματα μέσα από αντικατοπτρισμούς, σε μια άλλη μυστηριακή διάσταση, πέραν του υλικού, του απτού, του αναγνωρίσιμου.
Τέχνη σημαίνει σχίσιμο, κόψιμο, τομή. Ο Κafka έβλεπε «ένα βιβλίο [ως] τσεκούρι που σπάει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας». Έτσι ακριβώς αφήνουν στη μνήμη μας έντονα σημάδια τα θεατρικά έργα της Σοφίας Καψούρου, ώστε τελικά γίνονται ένα κομμάτι του εαυτού μας, αποκαλύπτοντας έναν απύθμενο και γεμάτο εξαίσιες εικόνες βυθό.
Τα έργα της δεν είναι απλώς για να παιχτούν στη σκηνή, αλλά για να ξαναπαιχτούν. Είναι έργα που, όπως θα έλεγε και ο Ελύτης, “τρέμεις μην εκραγούν στα χέρια σου” -από ευαισθησία και ομορφιά.
Η Σοφία, συγγραφέας των έργων Ερωμένες στον Καμβά, Σούμαν, Η Σέξτον και τα Κογιότ, Βισκόζης, Auntielogue, Στράικ, Σανέλ, στιχουργός της κινηματογραφικής “Ευτυχίας” (σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή) και του θεατρικού “Τρίτου Στεφανιού” (σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη), μιλά στο catisart.gr για το θέατρο και τη λογοτεχνία, για τη ζωή της, για τις αγάπες της, για το κοινό και για την… αμοιβή της από το θέατρο. Μας ενημερώνει δε για το πολυαναμενόμενο εργαστήριο συγγραφής, που θα ξεκινήσουν με τον Δημήτρη Καρατζιά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, στον Πολυχώρο Vault. Ο λόγος της είναι πραγματική απόλαυση. Λόγος νεανικής σοφίας και ωριμότητας.
“Μόνο οι ανυπότακτοι μπορούν να πειθαρχήσουν και μόνο οι ονειροπόλοι έρχονται πάντα στην ώρα τους”, δηλώνει.
