ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΟΜΟΡΦΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΟΙ.
Καθε φορα παιρνεις μαζι σου κατι απο μενα. Το χαμογελο μου, το προσωπο μου…
Τι να μεινει πια οταν φευγεις..Σερνω την ψυχικη μου αγωνια σε αλλες κλειδαριες.
Πουθενα δεν μπαινει το κλειδι .
Μονο στην δικη σου..Καμια πορτα. Καμια δυνατη διεξοδος. Τιποτα αλλο παρα κλειδαριες αδιαβατες σαν την απελπισια.
Ποσες φορες πεθαινουμε οταν μας αρνουνται? Ποσες φορες ζουμε οταν μας δεχονται?
Ποτε θα παψουμε να προσπαθουμε να καταλαβουμε? Οσο πιο πολυ προχωραμε, τοσο πιο πολυ πηγαινουμε πισω….
Φερνεις μεσα σου κατι φωτεινο και ομορφο που σε ξεπερνα μα εσυ δεν το ξερεις.
Ζεις μηχανικα. χωρις να δινεις σημασια στην ζωη .
Κι ομως τα δευτερολεπτα των στιγμων μας θα ζησουν μεσα σου ,περισσοτερο απο ολες τις ωρες μετριοτητας που θα εχεις μετα.
Ας μοιραστουμε αποψε το κερι με τον φλογερο καρπο του χωριστα . Ετσι η ριζα της καρδιας μας να πινει πια απο παραλληλες χωριστες πηγες.
Να θυμασαι….
Ειμαστε η συγχυση του κοσμου εμεις οι ωραιοι ερωτικοι. Και απο τις φλεβες μας αστραφτει ξεχασμενος χρονος που φωτιζει την νυχτα οταν κοιμασαι τα σκοταδια της καρδιας σου.
Bασιλης Τσιλογλου [ Υπαρχουν ψυχες που ειναι ανημπορες να τις αγγιξει η ομορφια. Δεν απευθυνομαι σε αυτες. ]
