ΑΝ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ
Πάντα στο νου μου έτρεφα μία κρυφή ελπίδα
να με αγγίξει σαν ραβδί
μια μαγική αχτίδα.
Τον εαυτό μου τον κλειστό να ανοίξει μ’ αντικλείδι
και τα διαμάντια της ψυχής
να πέσουν στο σανίδι.
Αν η ζωή είναι θέατρο θέλω τον πρώτο ρόλο
εγώ να στήνω το χορό
και να κρατώ το σόλο.
Εγώ να στήνω το χορό και να κρατώ το σόλο.
Στα παιδικά παιχνίδια μου ήμουν η θαρραλέα
όμως ποτέ δε γνώριζα
πως πέφτει η αυλαία.
Αν είσαι θεατής πιστός μες στην καρδία σου βάλε…
Τα φώτα πάντα σβήνουνε
σαν έρθει το φινάλε.
Αν η ζωή είναι θέατρο θέλω να μ ’αγαπήσεις
τα πρόσωπά μου τα πολλά
σε μια αγκαλιά να κλείσεις.
Τα πρόσωπά μου τα πολλά σε μια αγκαλιά να κλείσεις.
Μαρία Λαλιώτη
Από τη Συλλογή: ”Τα Τραγούδια ”
