Ο φθόνος έχει πλοκάμια,σε τυλίγει σαν χταπόδι,νιώθεις την επίδραση του,αλλάζει τα πρόσωπα του,υποδυόμενος συχνά-πυκνά τον πιο φανατικό θαυμαστή,ζητώντας προσχηματικά να του χαρίσεις αυτόγραφο εμπιστοσύνης.
Γνωρίζεις την στοχευμένη του πρόθεση,να σε διαβάλλει με την άσκηση λεκτικής βίας,με την πρόκληση φθοράς στην πνευματική σου οντότητα,που αποτελεί το γινόμενο της προσωπικότητας,μέσα από τις προσθαφαιρέσεις των υπαρξιακών σου δεδομένων αντίληψης.
Ο φθόνος έχει αμέτρητα ποδάρια,διαβολική σκέψη,κινείται στα χνάρια της αρρωστημένης ζήλειας,δεν πρόκειται να σταματήσει να σε κυνηγά,γιατί επιθυμεί κάτι πολύτιμο.
Να σου αφαιρέσει την σπάνια συλλογή αντί-κειμένων που θεωρείται ανυπολόγιστης αξίας,όπως και η ψυχή σου.
Ο κατώτατος μισθός της έμπνευσης, που παρέχεται στους ποιητές,με το επίδομα στίχων μειωμένο λόγω της αξιακης κρίσης των γραπτών,δεν επαρκεί για την πληρωμή των φόρων εισοδήματος ρομαντικής περιουσίας.
Ο Χρόνος στην πορεία της ζωής αποδεικνύεται ο πιο αδίστακτος τοκογλύφος.
Στην απέλπιδα προσπάθεια της ύπαρξης να παραμείνει ζωντανή μες την ακαταστασία του Σύμπαντος,δανείζεται μέρες με υψηλό επιτόκιο ευτυχίας.
Περνά ο καιρός,πτωχεύει η επιχείρηση του ενθουσιασμού,δεν βρίσκουμε το αντίτιμο των δόσεων στον Χρόνο,μας κηρύσσει δικαστικό πόλεμο,βγάζοντας σε πλειστηριασμό τις υποθηκευμένες μέρες ευδαιμονίας
Δύσκολη εποχή για δάνεια ζωής.
Ο θάνατος παραμονεύει,σαν τραπεζίτης,να εξαγοράσει τα χρέη μας,και να μας πετάξει στον δρόμο της αιωνιότητας.
Γ
Μιχ
