Μέγιστη των αρετών η “Ταπεινότης”
Η μέγιστη των αρετών
είναι η “ταπεινότης”
μα μια πληγή απ’ το “ΕΓΩ”
έγιν’ η ανθρωπότης.
Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό
με δίχως ευκολίες
στο σπίτι δεν είχε νερό
κι οι νύχτες τόσο κρύες
Δεν είχε ούτε ηλεκτρικό
διάβαζα με την λάμπα
έτρωγα κρέας κουμιαστό
σε λίπος κι ήταν χάρμα!
Κοιμήθηκα και νηστικό
ξερό ψωμί βρεγμένο
με δάγκωνε και ο κοριός
στο ντι ντι τι λουσμένος.
Περπάταγα χιλιόμετρα
να πάω στο σχολιό
κι έπαιζα πεντάπετρα
σκατούλια και κρυφτό.
Έπαιζα και στις καλαμιές
τις είχα και ταβάνι
δεν τις καβάλησα ποτές
δεν ήμουν χαϊβάνι..
Τώρα το πως κατάντησα
γυάλινο πια καλάμι
και το χωριό μου άφησα
κι έγινα χαιβάνι;
Φταίει η τόση εξέλιξη;
Το ΕΓΩ μου λες να φταίει;
Ποια να’ ναι η κατάληξη;
Το μέσα μου όλο κλαίει…
Και να ξεφύγω προσπαθώ
απ΄όλο αυτό το φιάσκο
και ας με δαγκώνει ο κοριός.
Νοσώ βαριά και πάσχω
από καλαμο-(π)οίηση
μεγάλη επιδημία !
Δύσκολη πουν’ η ίαση
το ΕΓΩ μας η αιτία….
Η μέγιστη των αρετών
είναι η “ταπεινότης”
μα δυστυχώς των Ποιητών
το “ΕΓΩ” αρρώστια πρώτη!
Από το βιβλίο μου “Φτου μας…με αγάπη”
ενότητα “Διαδίχτυο ”
