Γιώργος Σεφέρης ~ Τελευταίος σταθμός
… Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου
Τη σκέψη
Του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
Δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς …
Την είδα να πεθαίνει πολλές φορές
Κάποτε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου
Κάποτε στην αγκαλιά ενός ξένου
Έτσι έζησε κοντά μου
Τώρα πια ξέρω πως δεν είναι τίποτε παραπέρα
Και περιμένω…
Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις
Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή
Όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ’ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει
Θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα
Κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα…
Γιώργος Σεφέρης ~ Φυγή
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας…
Έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε…
Ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό…
Ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο…
Μέσα στο πρωινό χορτάρι…
Ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε…
Να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας…
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε…
Σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν…
Να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε…
Με τόσο πάθος…
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε…
Μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες…
Κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα…
Εκείνου του ανθρώπου…
Κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη…
Μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε…
Μέσα στη φυγή…
Γιώργος Σεφέρης
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε…
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη…
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε…
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη…
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας…
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…
