Η αγία λούφα
Κάθε μέρα τέτοια μέρα σκέφτομαι τους φαντάρους που κάνουν Πάσχα στο στρατόπεδο. Κάν’ τε υπομονή θέλω να τους πω: μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει – του χρόνου θα είσαστε σπίτια σας. Θα σας έχουν μείνει φιλίες υπέροχες, αστεία με τα οποία κάποια μέρα θα γελάτε μόνοι μας, στιγμές πεταμένου χρόνου που δεν θα ξεχάσετε ακόμα κι αν το θέλετε. Κι αν έχετε καταφέρει αυτές τις μέρες του πανικού να λουφάρετε, θα την θυμόσαστε αυτή τη λούφα σαν μια στιγμή ευτυχίας. Γιατί όλους αυτές τις άγιες μέρες μας ένωσε κάποτε το όραμα της «αγίας λούφας» – η στιγμή που θα καταφέρουμε να ξεγλιστρήσουμε από την προσοχή των ανωτέρων και να την πέσουμε όπου βρούμε. Οποιος πασχαλιάτικα λούφαρε ήταν ένας ήρωας: θα μπορούσαμε να κάνουμε και ειδικές οπλοασκήσεις για χάρη του.
Η απόλυτη λούφα ήταν να σε έχει διαλέξει κάποιος τοπικός παππάς να πας να ψάλεις –μπορεί να έπαιρνες μέχρι και τιμητική. Θα πήγαινα να το κάνω κι εγώ, αν δεν ήταν σφηνωμένο στο θολωμένο μυαλό μου πως έπρεπε να φωνάζω «δικός σας» Κάθε μέρα τέτοια μέρα, το μυαλό μου πηγαίνει σε όσους φαντάρους έχουν την ατυχία να ζήσουν το μαρτύριο που λέγεται Πάσχα στο στρατό – μια δοκιμασία της ζωής, που όποιος δεν την έζησε είναι τυχερός. Καλύτερα να κολλήσεις ώρες σε μποτιλιάρισμα πασχαλιάτικο στην Εθνική οδό, παρά να σου τύχει Πάσχα στρατόπεδο, ειδικά στα σύνορα. Αν μάλιστα έχεις την ατυχία να έρθει και κανάλι τηλεοπτικό, βγάλε δυο φωτογραφίες και τρέχα για αναβολή πριν καν μπει η Μεγάλη Δευτέρα.
Ένα είδος Σίντλερ
Κάθε φορά που στις ειδήσεις βλέπω αυτά τα τηλεοπτικά πλάνα με τους φαντάρους δίπλα στα κοκορέτσια και τους επίσημους να περιφέρονται σαν να είναι στον κήπο του σπιτιού τους θυμάμαι τα δικά μου – χωρίς καμία δόση νοσταλγίας. Στους δεκαοκτώ μήνες που υπηρέτησα, (δώδεκα από αυτούς στον Εβρο…), πέρασα εντός του στρατοπέδου μόνο ένα Πάσχα – δεύτερο ευτυχώς δεν μου έτυχε. Ημουν την εβδομάδα των Παθών (του στρατοπέδου) όργανο υπηρεσίας – και την πέρασα παριστάνοντας ένα είδος Σίλντερ, που προσπαθούσε να σώσει φαντάρους, που θύμιζαν αιχμαλώτους πολέμου, από αγγαρείες, που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα. Δεν κάνω τον καλό: απλά σιχαίνομαι αυτό το είδος της ανοησίας, που σκοπό έχει την ταλαιπωρία των ανθρώπων και τίποτα άλλο.
Ακόμα θυμάμαι τον χωρίς βύσμα ταλαίπωρο φαντάρο να ζει μια εβδομάδα μέσα στις λάσπες προσπαθώντας να βγάλει με καλέμι το χώμα από τις ερπύστριες των μηχανοκίνητων για να λάμπουν την μέρα και την ώρα που θα περάσουν οι επίσημοι: «λοχία το μόνο μου βύσμα στο στρατό είσαι εσύ» μου χε πει μια φορά ένας ωραίος τύπος από την Καλαμάτα, τον οποίο είχα στείλει για πρωϊνή σκοπιά για να τον γλυτώσω από τα χειρότερα.
Όταν κάνεις Πάσχα στο στρατό η σκοπιά είναι ευτυχία: περνάς δυο ώρες ήσυχος, χωρίς κάποιον να σου θυμίζει τι έχεις ακόμα να κάνεις κι έχεις πάντα να κάνεις πολλά. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει ότι οι σκούπες ήταν στο στρατόπεδο εκείνες τις μέρες περισσότερες από τα όπλα και τα πυρομαχικά και ότι προσπαθούσαμε με αυτές να καθαρίσουμε όχι μόνο το στρατόπεδο, αλλά και τον δρόμο που σε αυτό οδηγούσε και που σημειωτέον ήταν χωματόδρομος! Ακόμα και τα φύλα των δέντρων θα μας έβαζαν να γυαλίσουμε – ίσως να το είχαμε κάνει κι αυτό και να μην το θυμάμαι. σαν τον Λευτέρη Πανταζή, μετά από κάθε «Λυτρωτά ο Θεός ευλογητός ει». Το εκκλησίασμα θα το χαιρόταν. Ο ταξίαρχος μάλλον όχι.
KARPETSHOW.GR
