Η παιδική ιστορία του Βασίλη Κάργα που αξίζει να διαβάσουμε στα παιδιά μας αλλά και για για εμάς ώστε να δούμε τη ζωή με άλλη ματιά.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…» λένε οι σοφοί στίχοι του Διονύσιου Σαββόπουλου. Λόγια που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Από τότε που η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Μένουμε σπίτι για να προστατευτούμε από έναν αόρατο εχθρό και να τον εξαφανίσουμε από τις ζωές μας. Οι μεγάλοι με αγωνία αναμένουμε την εξέλιξη αυτής της απειλής. Κοιμόμαστε κι ευχόμαστε η αυγή να βρει εμάς και τους αγαπημένους μας υγιείς. Ξυπνάμε με ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά μέχρι στιγμής κι αγωνιώντας για το αύριο …
Τα παιδιά δεν είμαι σίγουρη για το αν είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το ότι δεν πάνε σχολείο και η όποια επικοινωνία με τους δασκάλους γίνεται μέσα από emails, σίγουρα κάτι αλλάζει μέσα τους. Κι αυτό το κάτι θα το αναζητήσουν μετά από καιρό. Ίσως όταν όλα – ή σχεδόν όλα- είναι όπως πριν…
«Πότε θα φύγει ο κακός ο κορωνοιός;» με ρωτούν ο γιος μου και η κόρη μου κοιτώντας με διερευνητικά. «Όπως μια μέρα μας είπαν να μείνουμε σπίτια μας, έτσι μια μέρα θα σηκωθούμε από το κρεβάτι και θα μπορούμε να πάμε σχολείο ή βόλτα χωρίς να φοβόμαστε…»τους απαντώ ελπίζοντας το μέλλον να επιβεβαιώσει την κουβέντα μου…
Στο σπίτι είναι καλό να βρίσκουμε τρόπους για να εξελίξουμε τη φαντασία και τα όνειρά τους. Τα βιβλία είναι το ωραιότερο μέσο για να συμβεί αυτό… Ανάμεσα σε αυτά που επέλεξα να διαβάσουμε τις τελευταίες, είναι ο «Κρυμμένος θησαυρός». Το εξώφυλλο και ο τίτλος μου κίνησε την περιέργεια να το ξεφυλλίσω. Μέσα από τις πρώτες κιόλας γραμμές του, κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο- παρόλο που όταν γράφτηκε ο συγγραφέας του δεν γνώριζε την αναστάτωση και τις γκρίζες μέρες που θα προκαλούσε ο κορωνοιός.
Μια πόλη έχει χάσει τα χρώματά της…
Οι άνθρωποι δεν γιόρταζαν… Θλίψη κυριαρχούσε…
Χρώμα δεν υπήρχε πουθενά…
Κι όμως, ένα μικρό κοριτσάκι έβλεπε τη ζωή διαφορετικά από τους άλλους… Κι ας την κορόιδευαν οι συμμαθητές της… Εκείνη αγαπούσε πολύ το ουράνιο τόξο. Κι αυτό ήταν κοντά της, μετά από κάθε μπόρα…
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε… Η μικρούλα ευχόταν να γίνει ένα θαύμα που θα άλλαζε την ψυχή τους…Μέχρι που έγινε κάτι μαγικό και μπορούσαν όλοι να το δουν… Άρα, και να ελπίζουν…
Δίχως να κάνω καμία αναφορά στην πανδημία, μόλις ολοκληρώσαμε το παραμύθι, τα παιδιά μου με ρώτησαν αν γράφτηκε για τον κορωνοιό… Για το ουράνιο τόξο που θα εμφανιστεί και πάλι στις ζωές μας…
«Ίσως ναι, ίσως και όχι…» τους απάντησα. «Σίγουρα όμως γράφτηκε για να μάθουμε πως ό,τι και να συμβαίνει, στο βάθος υπάρχει φως και τα φωτεινά χρώματα του ουράνιου τόξου θα κάνουν τη ζωή μας και πάλι χαρούμενη…»
