γέλιο στα χείλη,
οπλοφορούσε μονίμως με το κομπολόι των εποχών.
Έπαιζε τις ημερομηνίες στα χέρια,
σημείωνε στο προσωπικό του χρονολόγιο κάθε αίτημα φιλίας των ανέμων.
Ελεγκτής της κυκλοφορίας των σύννεφων, φυσικός ηγέτης των στοιχείων της ατμόσφαιρας,
ταχυδρομούσε τις ευχές των ονειροπόλων στα αστέρια μέσω της πανσελήνου,
φυγάδευε τις ενοχές των ασυνείδητων πειρασμών βοηθώντας τους να αποδράσουν για το νησί της αμαρτίας.
Φορούσε το καπέλο με τις μαγνητικές ιδιότητες,
τραβώντας επιμελώς την προσοχή των ανταγωνιστών,
τα μαλλιά του απέκτησαν το γκρίζο χρώμα της απαράμιλλης γοητείας,
έχοντας για αλεξίσφαιρο γιλέκο την θωρακική του κοιλότητα με την ατσάλινη θέληση.
Έβαζε συχνά κρασί στο νερό του,
συζητούσε χαμηλόφωνα με τις κραυγές αγωνίας,
πληρωνε συμβολικό ενοίκιο στην μοναξιά του για τις μέρες που απουσίαζε λόγω ερωτικής παραίσθησης.
Είχε καταργήσει το επίδομα πρόωρης γήρανσης των κυττάρων υποβάλλοντας αίτηση για μόνιμο επίδομα ηλικιακής ακμαιότητας.
Διέκρινες με το πρώτο κοίταγμα στην όψη του μία σαδιστική διάθεση για παιχνίδι με τις αντιφάσεις.
Τα χείλη του γεννούσαν πληθώρα ερωτημάτων,
καθώς το κοφτερό του μυαλό έσχιζε τις αμφιβολίες σε κομμάτια αποριών με την υπαρκτή απάντηση να θεωρείται γένους λογικού.
Είχε χάσει τα τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού σε μία δολοφονική χειραψία με την υποκρισία,
χρειάστηκε να του συγκολλήσουν τις αρτηρίες των προθέσεων για να μην πεθάνει από αιμορραγία του αγνού πνεύματος.
Το ένα του πόδι ήταν σχεδόν παράλυτο εξαιτίας κρυοπαγήματος στις παγωμένες κορυφές της φιλοδοξίας,
τον είχαν εγκαταλείψει αβοήθητο οι εσωτερικές δυνάμεις στήριξης των ελαττωμάτων.
Ήταν ο άνθρωπος με την σιδερένια πίστη στο μέλλον,
φέροντας ως σπάνιο κειμήλιο της προσωπικότητας
την αδιαπραγμάτευτη συνθήκη επιβίωσης με τις λοιμώξεις του εγωισμού και τις φλεγμονές των εμμονών.
Γεώργιος Μιχαλόπουλος
