Μετά από τη θεραπεία αυτής της γυναίκας, ο άνδρας της του χάρισε ένα άλογο. Ήταν
μια φοραδίτσα ψηλή, περήφανη, ζωηρή, πανέμορφη. Το άλογο αυτό δεν ήταν μόνο το
μεταφορικό μέσο του πατέρα, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, ο φύλακας άγγελός του. Ο
πατέρας είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του.
Όταν γύριζε στο σπίτι, το φρόντιζε οίδιος.
Το στάβλιζε και ήθελε ο στάβλος να είναι πάντα πεντακάθαρος
Ήρθε ο καιρός και ο πατέρας πέθανε. Κόσμος πολύς μαζεύτηκε στην κηδεία.
Όταν
ξεκίνησε η νεκρική πομπή για την εκκλησία και το νεκροταφείο, ο μπιστικός που είχαμε στο
σπίτι, έφερνε στο τέλος της πομπής και το άλογο. Οι τελευταίοι της πομπής, που ήταν κοντά
στο άλογο, ακούγανε ένα περίεργο ρουθούνισμα από το ζώο. Γύρισαν το κεφάλι πίσω και τι
να δουν! Από τα μάτια του αλόγου έτρεχαν δάκρυα!…
Σιγά-σιγά το άλογο έφτασε κοντά στη σωρό του πατέρα. Χλιμίντρισε δυο-τρεις φορές
και μετά έσκυψε το κεφάλι κάτω από το κεφάλι του πατέρα, σαν να ήθελε και αυτό να
βοηθήσει μέχρι να φθάσουν στην εκκλησία, χωρίς να σταματήσει τα δάκρυα. Κάποιοι
χωριανοί προσπάθησαν να το απομακρύνουν, αλλά η μητέρα, η οποία ήξερε τη σχέση του
ζώου με τον νεκρό, δεν τους άφησε να το διώξουν.
Όταν τελείωσε ο ενταφιασμός και φύγαμε, αυτό βρήκε ευκαιρία και έμεινε κοντά
στον τάφο. Αφού προσπάθησε με το μπροστινό πόδι να χαλάσει τη σωρό από το χώμα,
κάθισε δίπλα στον τάφο, αγκαλιάζοντας με τον μακρύ λαιμό του το χώμα που σκέπαζε τον
πατέρα.
Η στάση αυτή του ζώου μάς έκανε να κλαίμε πιο πολύ, μας δίδαξε όμως και πολλά.
Από τότε έπαψα να φοβάμαι τα ζωντανά όλα, κατάλαβα ότι η δημιουργία όλη τον αγαπάει
τον άνθρωπο, αρκεί και ο άνθρωπος να την αγαπά…
ΠΗΓΗ: Λιάνα Γραβάνη, Εφημερίδα «Καλαρρυτιώτικα Νέα» (Διασκευή)
