Η περιφέρεια της Τοσκάνης είναι τόσο γοητευτική από άκρη σε άκρη, που δικαιούται απόλυτα την αυτόνομη φήμη της. Κοιλάδες, τρούλοι, παλάτια, αμπελώνες, μελωδίες, γεύσεις, Τέχνη και πολιτείες ξεχασμένες στο χρόνο.
Μου πήρε δύο μήνες να καταγράψω αυτή της τη γοητεία και μου είναι δύσκολο να την απαρνηθώ.
Από τότε, κάθε φορά που με απειλεί η πεζότητα, το σκάω για Τοσκάνη, σε αυτή τη μαγική επαρχία της βόρειας Ιταλίας.
Ένα ταξίδι στην Τοσκάνη, στην υπέροχη αυτή περιφέρεια της βόρειας Ιταλίας, είναι ένα στοίχημα με τις αισθήσεις. Κι εμείς απλώς το παίξαμε… Ξ
εκινώντας από τη Φλωρεντία.
θαυμάσαμε το ανθρώπινο πνεύμα σε όλο του μεγαλείο, αφήσαμε τον Άρνο ποταμό να ξεχειλίσει από τις ψυχές μας ρομαντισμό, κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο, περνώντας από την Αναγέννηση σε μεσαιωνικές πόλεις που φοράνε τζιν παντελόνια και οι ναοί τους γυρεύουν να φτάσουν στον ουρανό.
Χορτάτοι από Τέχνη και ιστορία, απλωνόμαστε στο κάμπο της Τοσκάνης που μας κερνά κρασί και μας νανουρίζει σαν ένα μεγάλο πάπλωμα.
Μας διηγείται ένα παραμύθι για κάποιον κυρτό πύργο στην Πίζα και έναν πύργο με αιωνόβιες βελανιδιές στην ταράτσα του.
Κι όμως, όλα αυτά είναι αλήθεια…
Ίσως είναι υπερβολή να αρχίζεις τη μέρα σου με δύο απανωτούς espresso, εκτός αν μόλις ξύπνησες στη Φλωρεντία και ξεκινάς μια επταήμερη περιπλάνηση στην Τοσκάνη.
Αν μάλιστα, κατά μήκος της borgo San Lorenzo σε πολιορκεί άρωμα καφέ -φτιαγμένου με την παραδοσιακή μηχανή μόκα-, εύκολα οι espresso γίνονται και τρεις!
Τις προθέσεις τους για εξερεύνηση αποκαλύπτουν τα άνετα παπούτσια τους.
Σίγουρα διάβασαν ότι η πόλη ενδείκνυται για περπάτημα.
Είναι αλήθεια.
Ως «παλια» θα συμβούλευα να αφήσουν χάρτες και οδηγούς και να εμπιστευτούν την ατμόσφαιρα που στην πόλη αυτή και.. άμουσους παρασύρει σε αναγεννησιακά κύματα.
Άλλωστε δεν υπάρχει γωνία της Φλωρεντίας που να μην είναι καταχωρισμένη στα αξιοθέατα.
Για να μιλήσω με κλισέ: η πόλη είναι ένα μεγάλο υπαίθριο μουσείο στα πόδια σου, που στον αέρα του διατηρεί ακόμα κάτι από Michelangelo, Donatello, Dante, Γαλιλαίο και Μαρία των Μεδίκων.
Στην Piazza del Duomo ή αλλιώς Santa Maria dei Fiori, την κεντρική πλατεία του Καθεδρικού, βαδίζουμε ξανά στα ίχνη του «πρωτάρη».
Ο κόκκινος τρούλος της είναι το ορόσημο της πόλης όταν την κοιτάς από ψηλά.
Εσωτερικά ο τεράστιος χώρος, μήκους 153 μέτρων, στέκει υποβλητικός, επικρατεί σιωπή.
Από πάνω μας, ο θόλος.
Φιλοτεχνημένα από διάσημα χέρια, τα βιτρό του και οι τοιχογραφίες της Κρίσεως προκαλούν δέος.
ξω πάλι και προχωράμε προς την Piazza della Signoria, που κοσμείται από γλυπτά σε κοινή θέα, σαν μια έκθεση αιώνια. Από τα πιο ατμοσφαιρικά αγάλματα «ο Βιασμός της Sabina».
Απέναντι βρίσκεται το Palazzo Vecchio (παλιό παλάτι), που από το εξωτερικό του καθόλου δεν προϊδεάζει για τις πολυτελείς του σάλες και τη χλιδή του.
Στο «Αίθριο του Κρόνου» (Terrazo di Saturno) η θέα κοιτάει στην κοιλάδα του Άρνου.
Μετά από τόση μαγεία,
παρηγορούμε τον εαυτό μας που γεννήθηκε κοινός θνητός, παραγγέλνοντας μια ταπεινή (μα καθόλου ευκαταφρόνητη) πίτσα α λα Φιορεντίνα στην trattoria Ιl Pizzaiuolo και λίγο παγωτό φιστίκι στο Vivoli.
Η νύχτα πέφτει στη γέφυρα Ponte Vecchio και τα φώτα αντανακλούν στον Άρνο.
Οι Ιταλοί παίρνουν το ρομαντισμό πολύ στα σοβαρά, ξέρετε.
Με κιθάρες κάθε σύννεφο ρεαλισμού διαλύεται στις νότες τους. Αν τους ακούσετε να σας λένε «αμίχο», μην αρνηθείτε την πρόσκληση στην παρέα τους, εννοούν amico (ιταλ. φίλος) στο φιορεντίνικο ιδίωμά τους (όπως χόχα-χόλα αντί Coca-Cola).
ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ
ΜΑRΙΑ FAIRY KEREMEZI
