ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ζω στην Ελλάδα του 2018 και είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Το σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας διασφαλίζουν την ελευθερία μου, ενώ παράλληλα με το θεσμό της δημοκρατίας, μπορώ να συμμετέχω στη διακυβέρνησή της, ψηφίζοντας τους αντιπροσώπους που με εκφράζουν.
Είναι όμως τα πράγματα έτσι, ή κάπως έτσι; Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Η ελευθερία του ανθρώπου έχει νόημα, όταν μπορεί να ενεργήσει όπως εκείνος θέλει, σεβόμενος πάντα τους νόμους, χωρίς να παρακολουθεί τις κινήσεις του κανείς. Να γνωρίζει πως όποια ενέργεια κι αν κάνει, θα λογίζεται σαν προσωπικό δεδομένο, και θ’ αφορά μόνον αυτόν, που θα είναι και ο αποκλειστικός υπεύθυνος.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι! Κάθε μας κίνηση παρακολουθείται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από τις πανταχού παρούσες κάμερες, που οι αντιπρόσωποί μας βουλευτές ψήφισαν το στήσιμό τους σε κάθε τετράγωνο, δήθεν για να αποφεύγονται τρομοκρατικές ενέργειες.
Πιπιλίζοντας αυτή την αντιτρομοκρατική καραμέλα οι κυβερνώντες, (όλοι μα όλοι), άρχισαν σιγά – σιγά ν’ απογυμνώνουν τον άνθρωπο, να του αφαιρούν την προσωπικήελευθερία, και να τον κάνουν ένα απρόσωπο πιόνι, καταπώς βολεύει τα σχέδιά τους.
Κάθε λέξη που θα πούμε στο τηλέφωνο καταγράφεται, νόμιμα πια, και η ασφάλεια, αλλά και πολλοί άλλοι, έχουν πρόσβαση σ’ αυτό. Κατά τα άλλα είμαστε ελεύθεροι να πούμε ότι θέλουμε, και να πάμε όπου θέλουμε.
Εύκολο είναι;
Με τι χρήματα να πάμε έστω και για λίγο εκείνες τις διακοπές που ονειρευόμαστε, τη στιγμή που τα ανοιχτά στόματα του κράτους και των τραπεζών, περιμένουν ν’ αρπάξουν τους πενιχρούς μισθούς και τις συντάξεις, με τους λογαριασμούς που μας στέλνουν, σαν τα αρπακτικά;
Είσαι ελεύθερος, όταν με το ζόρι προσπαθείς να ζήσεις μια αξιοπρεπή ζωή;
Ναι, αλλά έχεις ελευθερία άποψης, μπορείς να πεις ελεύθερα τη γνώμη σου. Πού παρακαλώ;
Τα ΜΜΕ, κρατικά και μη, ελέγχονται είτε από την κυβέρνηση, είτε από τις τράπεζες, είτε από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, που δεν είναι υποχρεωμένοι ή δεν γουστάρουν ν’ ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί, για ν’ αφήσουν εσένα να πεις ελεύθερα τη γνώμη σου.
Κάτσε λοιπόν στα αυγά σου, ανθρωπάκο, βολέψου με αυτά που σου προσφέρουν, και τσιμουδιά!
Ερχόμαστε τώρα στο μύθο πως στη δημοκρατία ο καθένας μπορεί να διαθέσει τα χρήματά του, όπως αυτός νομίζει. Τώρα θα μου πείτε, ποια χρήματα, αλλά τέλος πάντων.
Μπορεί άραγε; Για να έχει αυτή τη δυνατότητα, δεν πρέπει κανένας να γνωρίζει πού τα διέθεσε. Έλα όμως που με τις κάρτες ο καθένας γνωρίζει τι κάνεις. Τι πήρες, πόσο το πλήρωσες, κι όχι μόνο αυτό, αλλά πιθανόν και να γνωρίζουν σε ποιο μέρος βρίσκεσαι, αφού το τσιπάκι ανιχνεύεται, όπως εκείνο του κινητού.
Είμαστε λοιπόν δεμένοι χειροπόδαρα, αφού παρακολουθούμαστε αενάως, αλλά κατά τα άλλα, είμαστε ελεύθεροι!
Πόσο προφητικός ήταν ο Τζωρτζ Όργουελ!
Ο Μεγάλος Αδερφός είναι παρών, μόνο που δεν μας έχει δείξει τα δόντια του ακόμα, αλλά θα το κάνει όταν χρειαστεί, να είστε σίγουροι!
Και πάμε στο άλλο σκέλος, εκείνο της ελευθερίας της ψήφου. Ισχύει; Μπορούμε να ψηφίσουμε όποιον θέλουμε εμείς για αντιπρόσωπό μας; Όχι φυσικά, δεν μπορούμε.
Θα ψηφίσουμε εκείνους που προτείνουν τα κόμματα που υποστηρίζουμε. Κι αφού το κόμμα ξέρει να διαλέγει αυτούς που εκείνο θέλει, με άγνωστα για μας κριτήρια, εμείς σαν πιόνια του, να μην πω μουζίκοι, το ακολουθούμε με κλειστά μάτια.
Δυστυχώς είναι τέτοιοι οι νόμοι, που αν αποφασίσει να κατέβει κάποιος ανεξάρτητος υποψήφιος, και σαρώσει στις εκλογές της περιφέρειάς του, να μην μπορεί να χριστεί βουλευτής, αν δεν πιάσει το 3% του εκλογικού σώματος! Ποιον κοροϊδεύουν λοιπόν, πιπιλίζοντας την καραμέλα της ελεύθερης βούλησης του λαού;
Για να μπεις στη βουλή, πρέπει να δώσεις γην και ύδωρ σ’ ένα κόμμα, να υποταχτείς στους ορισμούς του, κι αν μπορέσεις και πείσεις τους ψηφοφόρους, τότε θα γίνεις ένας από τους τριακόσιους με δόξα και τιμή.
Τυπικά θα αντιπροσωπεύεις αυτούς που σε ψήφισαν, στην ουσία όμως θα άγεσαι και θα φέρεσαι από το κόμμα σου, που πιθανόν να μη σε αντιπροσωπεύει πια, γιατί άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα κάνει τώρα, αλλά εσύ θα ψηφίζεις όλα τα νομοσχέδια που θα φέρνει στη βουλή, χωρίς να τα διαβάσεις, ξεχνώντας πως κάποιοι πίστεψαν σε σένα και σ’ έστειλαν να μιλήσεις με τη δική τους φωνή.
Μπορείς φυσικά, αν θες, να ανεξαρτητοποιηθείς, αλλά τότε είναι που θα σε φάει το μαύρο φίδι.
Το κόμμα έχει τέτοιους μηχανισμούς, που θα σε κάνει να φανείς προδότης στα μάτια του κόσμου.
Κατά τα άλλα είμαστε ελεύθεροι
Το παρόν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Λακωνικός Τύπος”, στις 28 – 6 – 18.
