Για όλες τις Καρολαιν του κόσμου …
Όταν η παιδεραστία μιμείται το φλογερό έρωτα, η φυλακή τον παθιασμένο γάμο, οι χειροπέδες την τεκνοποιια, το στιγερο έγκλημα το τραγικό συμβάν και ο υπεράνω φαντασίας διαστροφικος δολοφόνος το υπεράνω πάσης υποψίας επιτυχημένο κελεπούρι, δυστυχώς η θλίψη δε μιμείται απλά, αλλά ταυτίζεται με το φόβο! Κι ο φόβος με τη σειρά του φέρνει τη μοναξιά, τη σιωπή και κεκλεισμένων των θυρών και των στοματων δράματα!!!
Κι όποιο ποιοτικό χαρακτηρισμό και να προσδώσουμε στο έγκλημα που σφράγισε ένα τέτοιο δράμα, στιγερο, εν βρασμώ, εν ψυχρώ, εκ προμελέτης, θ επηρεάσει ίσως το μέγεθος της ποινής του δράστη και την ένταση της κοινής απέχθειας στο πρόσωπό του, αλλά σε τίποτα δε θ’ αλλάξει το αποτέλεσμα ότι ενα τόσο νέο πλάσμα, έφυγε τόσο άδοξα, από τα χέρια ενός ‘δικού’ της ανθρώπου, που φοβόταν, ντρεποταν και δεν τόλμησε να εκθέσει παραέξω.
Σύνδρομα Στοκχόλμης της διπλανής πόρτας, όπου οικείοι, και όχι ξένοι, μας έχουν ‘απαγαγει’ και φυλακίσει μακριά από φίλους, γνωστούς, άλλους αγαπημένους, τον κόσμο τον ίδιο κι από οτιδήποτε θα μπορούσε, ίσως, να μας ανοίξει τα μάτια ή έστω την πόρτα για να δραπετευσουμε.
Γιατί ο φόβος γεννα σιωπή… Η σιωπή μας καταδικάζει σε μοναξιά κι αποκλεισμό… Κι ο αποκλεισμός, σταδιακά, μεγενθυνει και βαθαίνει και τα δύο… Και το φόβο και τη σιωπή! Η φυλακή στενεύει, η εξάρτηση από το δεσμοφυλακα – φροντιστή μεγαλώνει και εσύ, ξαφνικά, δε μπορείς να δραπετεύσεις ακόμα κι από ξεκλειδωτες πόρτες και παράθυρα χωρίς κάγκελα…
Εκτιεις απλά μια ποινή που τόσο άδικα σου επιβλήθηκε, για κάποιο έγκλημα που ποτέ δε διεπραξες, μένοντας, απλά, να ελπίζεις ότι ο ‘δικαστης’ σου θα σε καταδικάσει, τουλάχιστον, σε ισόβια και όχι σε θανατική ποινή. Αρκεί να είσαι υποδειγματικη τρόφιμος… Αλλά και πάλι, πάντα και για τα πάντα, μπορεί ν’αλλαξει γνώμη…
Ολοι δυστυχώς ‘τρώμε’ ψέμματα όταν ‘πεινάνε’ οι καρδιές μας… Και σ’ έναν κόσμο που, κάθε μέρα, οι καρδιές ‘λιμοκτονουν’ απ όσα πραγματικά τις τρέφουν, το ψέμα, η υποκρισία, η κοροϊδία βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να κάνουν τη δουλειά τους… η’ μάλλον τη ζημιά τους… γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.
Τελικά με μια αποκριάτικη μάσκα, μπορείς να πας σ’ενα πάρτυ μασκέ… Χωρίς μάσκα, μπορείς να πας παντού… Και δεν έχω ξαναδεί άλλο χειρότερο ‘καρναβάλι’ από αυτό το, χωρίς μάσκες, πάρτυ ψευτιάς, απανθρωπιας και πλαστοπροσωπιας που ο καθένας, δυστυχώς, βιώνει και ‘πληρώνει’ μόνος του…
Γράφει η Έρρικα Δαρδάγου
Φοιτήτρια Ανασυνδυασμένης Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ
