ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ
Και γδύνεται η νύχτα μπροστά μας
άσαρκα
και χύνεται η γη στην άκρη του ουρανού
Και βάφω την πόρτα μου πράσινη
φουστάνι της σαύρας
κατακάθι της λίμνης
χώμα και ζωή
ανέγγιχτη να μείνει στης χαλασιάς
το πέρασμα
Αντέχω την περπατησιά σου μέσα μου
Στιβαρή την ήθελα
χνάρια να βρίσκω
να μη με χάνω
στις αμφιβολίες
και στους φόβους μου
Μα είσαι χνούδι αγγέλου
και παιδιού χτυπημένο γόνατο
κι εγώ
ένα όστρακο σπασμένο
με γεύση ατίθασης ελευθερίας
Θα με αντέξεις;
Σου έκλεψα ένα ”ναι”
και δύο ”όχι”
Δεν το κατάλαβες;
Τώρα αναμοχλεύεις τα σωθικά του χειμώνα
και γω τα σπλάχνα της αγάπης μας
Παγωμένα όλα
και μεις
ραμμένοι στο στρίφωμα
της απογυμνωμένης νύχτας
να αναμασάμε το παραμύθι μας
ζητώντας ένα τέλος
έστω
ελαχίστως αξιοπρεπές….
( Φ.Β. 023010019 ”ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ” 2017-19)
