Εξοντωθήκαµε!
Είναι ίσως η µόνη λέξη που εκφράζει το αίσθηµα του τηλεθεατή µπροστά σε µια τηλεόραση, καθ’ όλη τη χρονιά αλλά και αυτές τις ηµέρες, που τον εκβίαζε να διανύει διαρκώς την αβυσσαλέα απόσταση µεταξύ των δελτίων ειδήσεων, όπου συνεχιζόταν η καταθλιπτική απαρίθµηση των οικονοµικών δραµάτων του τόπου και των χαρατσίων που καλείται ο ίδιος να πληρώσει, και προγραµµάτων πεισµατικά προσκολληµένων στις εποχές της αφασικής διασκέδασης που θεωρούσαν το κέντρο του κόσµου τον τηλεοπτικό µικρόκοσµο.
Πώς να αντέξει σήµερα το φιλοθέαµον τον καναλικό ιδρυµατισµό που επιµένει σε µια εικονική πραγµατικότητα των ιλιγγιωδών χασµάτων µεταξύ της ειδησεογραφικής τροµολαγνείας και του σουσουδισµού της σόου µπιζ; Τότε όσο και να σου έκοβε την ανάσα το δελτίο ειδήσεων αρκούσαν µερικά σιλικονούχα ντεκολτέ πρωινατζούδων, µερικά σουξέ της πίστας και ρεπορτάζ για τη χλιδή που έρρεε από τα µπατζάκια διαφόρων ανθυποδιασηµοτήτων για να διαβεβαιώσουν ότι ο κόσµος είναι γεµάτος ευκαιρίες για γλέντι και πολυτελές λάιφσταϊλ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν καµιά ιδιαίτερη σοφία για να προβλέψουµε πριν από περίπου δυο χρόνια ότι αυτό το µοντέλο τηλεόρασης, µε ναυαρχίδα του τα πρωινάδικα των «βασιλισσών» του καφεδακίου, τελειώνει.
Η κρίση είχε ήδη δείξει τα δόντια της στον υπόλοιπο κόσµο, η κατάρρευση της Lehman Brothers υπήρξε ορόσηµο για ραγδαίες αλλαγές από τις αγορές ώς την ανθρώπινη καθηµερινότητα και σαφή ήταν τα σηµάδια ότι το πάρτι τελειώνει. Αυτός και µόνον ο λόγος καθιστούσε εκτός εποχής ένα είδος τηλεόρασης που απευθύνεται σε αγορές αναπτυσσόµενες προπαγανδίζοντας τα ανάλογα πρότυπα ζωής, απλησίαστα πλέον από τους ανθρώπους του µόχθου όχι µόνο γιατί µειώθηκαν δραµατικά τα εισοδήµατά τους αλλά και γιατί κατέρρευσε και ο κόσµος των υποσχέσεων για διαρκή πρόοδο.
Σε αυτά τα δυο χρόνια ο κόσµος άλλαξε και εκείνη η τηλεόραση υποχρεώθηκε σε µετατροπές που υπαγόρευσαν ωστόσο πρακτικές οικονοµικές ανάγκες των καναλιών περισσότερο παρά η ικανότητα των επαγγελµατιών που την υπηρέτησαν να «ακούσουν» τις νέες ανάγκες του κοινού και να προσαρµοστούν. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει, εκτός από φωτογένεια και εµπειρία στην κίνηση της κάµερας για να υπάρχουν πάντα ωραία γκρο πλαν της παρουσιάστριας, και ένα υπόβαθρο στοιχειωδών γνώσεων και αντίληψης της πραγµατικότητας.
Ωστόσο η εγχώρια τηλεόραση δεν επέλεξε ποτέ τα πρόσωπά της µε βάση τέτοιου είδους χαρακτηριστικά. Εξ ου και βρίσκεται στην πιο κρίσιµη ώρα της χωρίς πρόσωπα που να µπορούν να εκφράσουν το καινούργιο, να προσφέρουν ψυχαγωγία χωρίς να αποπνέουν σκανδαλώδη αυταρέσκεια. Από την άλλη φτηνή τηλεόραση δεν σηµαίνει φτηνιάρικη.
Δεν χρειάζονται χρήµατα για εκποµπές που θα αποπνέουν µέσα από τη συµπεριφορά, τις αναφορές των παρουσιαστών, την θεµατολογία τις σύγχρονες ανάγκες για κοινωνική αλληλεγγύη, για µια κοινωνία της ανοχής και της συνοχής.
Η µετακίνηση της Μενεγάκη σε µεσηµεριανή ώρα, για παράδειγµα, µπορεί να εξοικονόµησε στο κανάλι µια βάρδια των εργαζοµένων, αλλά η ενδυµατολογική αλλαγή της παρουσιάστριας από τα προκλητικά χλιδάτα σε φουστόµπλουζες δεν αρκεί για να υποδηλώσει και αλλαγή της νοοτροπίας της ίδιας και της εκποµπής. Ούτε βέβαια η συνένωση του πρωινάδικου του Αντ1 µε την εκποµπή του Παπαδάκη απέδωσε µια πιο σύγχρονη εκδοχή live προγράµµατος, ούτε οι Σκορδολιαγκαίοι καταφέρνουν να βρουν έναν σύγχρονο τηλεοπτικό λόγο εγκλωβισµένοι στην αυταρέσκειά τους.
Δυστυχώς, την εποχή που ο κόσµος αναζητεί το ουσιαστικό και µαζί µια νέα αφήγηση της πραγµατικότητας, αναδύεται το µουρµουρητό ενός ξεπεσµένου θιάσου που επιµένει στα ίδια κοστούµια, τα θαµπωµένα στολίδια και το παλιωµένο ρεπερτόριο. Απορούµε µε ποια λογική θεωρήθηκε «εορταστικό» και «χαρούµενο» πρόγραµµα µια εξοµολόγηση της Ζέτας Μακρυπούλια «ότι είναι ερωτευµένη».
Οσο για τα περί αλληλεγγύης και προσφοράς που έγιναν καραµέλα αυτές τις ηµέρες σε διάφορα προγράµµατα, ουδεµία σχέση έχουν µε την ανάγκη να ξαναβρεί η κοινωνία τις αξίες που διασφαλίζουν την πολύτιµη συνοχή της και εποµένως την ενεργητική αλληλεγγύη, που σηµαίνει πρωτίστως αλληλοσεβασµό.
Αφήσαµε για το τέλος τη σκανδαλώδη ανυπαρξία σεναρίων για σύγχρονες ελληνικές σειρές. Και οι ελάχιστες που παίζονται, απέχουν από την ελληνική πραγµατικότητα, λες και η ελληνική τηλεόραση είναι µια γυάλα συντήρησης ενός υβριδικού κόσµου σαν τα σπιτικά ενυδρεία µε τις πλαστικές αποµιµήσεις θαλάσσιου βυθού.
τα νεα .gr
