Δείγμα από το ποιητικό έργο του Αντώνη Φωστιέρη (Αθήνα *1953)
Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ
Είσαι στο βάθος και σ’ ακούω που τραγουδάς
Είσαι το βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω·
Η φυσαρμόνικα που φτάνει ώς εμάς
Κρατάει στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.
Όλα τα πράγματα που δε θα δω γελούν σαρδόνια
Λάμπες φθορίου μού φωτίζουνε τον ύπνο·
Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας τα σεντόνια
Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.
Α, πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
Με τυραννάνε τα ενθύμια κι ο θυμός·
Πόσο στυφό το σ’ αγαπώ σε στόμα ξένο
Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.
~.~
ΕΣΥ
Αν σε πω γκόμενα θα σ’ αφανίσω
Αν σε πω αγάπη μου θ’ αφανιστώ
Ηλεκτρικό πουλί στα χείλη της αβύσσου
Δάσος πυκνό που το περνάω σφυρίζοντας.
~.~
ΕΡΩΤΑΣ
Ο έρωτας, ψιθύρισε, ο έρωτας
Μες στο σκοτάδι
Είν’ ένα σώμα δίχως κόκαλα
Μα πώς
Εσύ εκεί γυρνάς σφυρίζοντας
Ένας μικρός τρελός
Ένα παιδί βγαλμένο μόλις
Απ’ τον τάφο.
(Από τη συλλογή: Σκοτεινός έρωτας, 1977)
~~..~~
ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (11.)
Αυτό το ποίημα γράφει αυτό το ποίημα
Κόβει απ’ το σώμα του και τρέφει τον εαυτό του.
Οι λέξεις του τινάζονται ψηλά και ξαναπέφτουνε
Ανοίγει δρόμο μες στο χιόνι της σελίδας –
Έκπληκτος βλέπω να μου αποκαλύπτεται.
(Από τη συλλογή: Ποίηση μες στην ποίηση, 1977)
ΑΠΟΙΚΙΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ
