«Ο ατσαλάκωτος»
Κουστούμι, γραβάτα, μαντιλάκι, λουστρίνια παπούτσια. «Ο ατσαλάκωτος» έλεγαν, επειδή δεν άναβε τσιγάρο, μη και κάνει χαρακιά στον αγκώνα η κίνηση. Οταν τελείωνε το πρόγραμμα, έδινε τη γραβάτα για σιδέρωμα για να μην υπάρχει ούτε υποψία «τσακίσματος» από το δέσιμο. Δεν φαλτσάριζε ποτέ. «Τέτοιο κούρδισμα δεν το ’χω ξαναδεί», θαυμάζει ο Τάκης Σούκας. Τα τραγούδια τα άκουγε στο αυτοκίνητο, έβαζε την κασέτα και τα μάθαινε. «Πήγα τα τραγουδάκια μου εκδρομή» έλεγε, θυμάται ο Αχιλλέας Θεοφίλου.
«Εξέφρασε το λαϊκό τραγούδι με έναν μοναδικό τρόπο χωρίς φιοριτούρες, λιτά, μεστά, ουσιαστικά», υπογραμμίζει ο Μανώλης Μητσιάς: «Τραγουδούσε κι άκουγες την ψυχή του». Πρωτόγνωρη εμπειρία χαρακτηρίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος την ηχογράφηση του «Σαλονικιού»: «Πήγα στο στούντιο με τον Νικολόπουλο στις 12 το μεσημέρι. Ο Στράτος ήρθε στις 12.15.
“Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τραγουδήσω, είμαι κουρασμένος” είπε. Επειτα, άναψε τσιγάρο, πήρε θέση μπρος στο μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει. Στις 4.30 είχε τελειώσει –13 τραγούδια– όλο τον δίσκο! Κάθε τραγούδι μια κι έξω! Και χωρίς ψεγάδι!». Ενας μεγάλος στιβαρός τραγουδιστής.
