Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη σαν όλες τις άλλες. Την κάνω εξαιρετικά καλά.
Το στενό σπίτι θέλει φαρδιά καρδιά.
Κρύα χέρια – ζεστή καρδιά.
Της καρδιάς το κλειδί ο λόγος το κρατεί.
Κλείνω τα μάτια μου κι όλος ο κόσμος πέφτει νεκρός. Ανοίγω τα βλέφαρά μου, και ξαναγεννιέται.
Η τελειότητα είναι τρομερή, δεν μπορεί να κάνει παιδιά.
Μιλάω στο Θεό αλλά ο ουρανός είναι άδειος.
Φίλησέ με και θα δεις πόσο σημαντική είμαι.
Στο μόνο πράγμα που ήμουν καλή ήταν να κερδίζω υποτροφίες και βραβεία. Και αυτή η εποχή πλησίαζε στο τέλος της.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και άκουσα την παλιά καυχησιά της καρδιάς μου: είμαι, είμαι, είμαι.
Ποτέ να μη μιλάς για τον εαυτό σου: αν τον εγκωμιάζεις δείχνει κενότητα, αν τον κατηγορείς, δειλία.
Ο άδειος ο τενεκές κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο.
Μη μου πολυψηλώνεσαι γιατί ψηλός δεν είσαι, και το χωριό σου είναι κοντά, και ξέρω τίνος είσαι.
Μην το περηφανεύεσαι και μην το κάνεις νάζι, γιατί ο Θεός την ομορφιά σαν άνθος την τινάζει.
Μες στα πολλά παινέματα τα πιο πολλά είναι ψέματα.
Ο Μανώλης, με τα λόγια, χτίζει ανώγια και κατώγια.
Άβρακος έβαλε βρακί, σε κάθε πόρτα το έδειχνε.
Εγώ είμαι εδώ, που σπάω το αυγό.
Άλλη καμιά δε γέννησε, μόνο η Μαρία το Γιάννη.
Άκουσα τα κουδούνια σου κι έλεγα μάντρες έχεις.
Έκανε τ’ άχυρα κομμάτια.
Γέρος και ξένος για πολλά καυχιέται.
Θα πηδήξω τάτα, θα σε δω παιδάκι μου.
Για δέστε με γειτόνισσες, πλεμόνια τηγανίζω.
Έχετε γεια γειτόνισσες κι εγώ ψηλά αρμενίζω.
Γέρος κι αν επαινεύτηκεν, ανήφορος το δείχνει.
Έκανε κι ο κόκορας αυγό και δεν έχει πού να το βάλει.
Όλο το αυγό στην πίτα.
