Ο Jonathan Sumption ήταν η επιτομή του κατεστημένου- ένας λαμπρός δικηγόρος που εκπροσώπησε την κυβέρνηση στην έρευνα Hutton, Ανώτατος Δικαστής, υποστηρικτής της εκστρατείας Remain και διακεκριμένος ιστορικό του Εκατονταετους Πολέμου. Αλλά τότε συνέβη ο Κόβιντ.
Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, η έντονη κριτική του για τις πολιτικές λοκνταουν τον μετέτρεψε σε κάτι σαν αποστάτη. Είναι μια εξέλιξη που τον εξέπληξε. όπως το βλέπει, οι απόψεις του ήταν πάντοτε φιλελεύθερες, αλλά ο κόσμος γύρω του έχει αλλάξει.
Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, ο συνταξιούχος δικαστής δεν κρατάει προσχήματα.
Ισχυρίζεται ότι είναι ηθικά αποδεκτό να αγνοούμε τις διατάξεις για την Covid και προειδοποιεί ακόμη ότι έχει ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία «πολιτικής ανυπακοής».
Ο λόρδος Sumption είναι σημαντική προσωπικότητα στο Η.Β. Σαφώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί περιθωριακός, ή… “ψεκασμένος”.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Θεωρώ τον εαυτό μου φιλελεύθερο, με μικρό Φ. Έως το ξέσπασμα της COVID-19 ο χαρακτηρισμός (αυτός τού εαυτού μου) ήταν μετριοπαθής. Από το ξέσπασμα, έχει γίνει αμφιλεγόμενος. Και στο μυαλό κάποιων ανθρώπων, ακόμη και ακραίος.
Δεν πιστεύω πως η ελευθερία είναι μία απόλυτη αξία. Πιστεύω πως υπάρχουν συνθήκες όπου θα πρέπει να καταπατηθεί. Κανείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ώστε αυτό να το εκμεταλλεύεται σε ακραίες καταστάσεις.
Δεν θεωρώ την COVID-19 ακραία κατάσταση.
Ναι, η πανδημία είναι σοβαρή, ναι, προκαλεί περισσότερους θανάτους, Αλλά μία πανδημία που τουλάχιστον 99% από τους προσβληθέντες γίνονται καλά και επιζούν δεν είναι επαρκώς σοβαρή για κάτι τέτοιο.
Δεν μπορώ να θεωρήσω μία κρίση που έχει οδηγήσει σε μία ελαφριά αύξηση κινδύνου, επαρκή για να δικαιολογήσει το κλείδωμα του κόσμου στα σπίτια τους.
Ποια είναι η μέση ηλικία των ανθρώπων που πεθαίνουν από COVID-19;
Είναι περίπου 82,5 χρονών. Ποια είναι η μέση ηλικία των ανθρώπων που πεθαίνουν από οποιοδήποτε λόγο; Είναι, κατά πολύ λίγο, μικρότερη. Άρα ουσιαστικά δεν αντιμετωπίζουμε κάποιον κίνδυνο μεγαλύτερου μεγέθους από αυτούς που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας.
Ο κίνδυνος των επιδημιολογικών νόσων είναι συμφυές μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ήταν έτσι αρχής γενομένης από την ύπαρξη του ανθρώπου.
Κάποιες από τις στατιστικές που έχω δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά αν γίνει ή αν δε γίνει Lock down. Νομίζω πάντως πως πρέπει κανείς να αποφασίσει -και αυτό είναι ουσιαστικά θέμα αξιοκρατίας- ποιος είναι ο βαθμός του κινδύνου που είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί.
Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι δεν πρέπει να αποδεχτούμε τον παραμικρό κίνδυνο, ότι καμιά ζωή δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαθεί από μία αρρώστια σαν την COVID-19, που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Το μόνο κριτήριο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι πρέπει να αποφευχθεί ο θάνατος, κι ως εκ τούτου πρέπει να παρθούν κάποια μέτρα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι δεν λαμβάνονται υπόψιν όλοι οι παράμετροι μέσω των οποίων τα αντίμετρα υπονομεύουν την εθνική μας ζωή.
Δεν προσδίδεται αξία
στην οικονομική καταστροφή,
στην βαρύτατη καταστροφή της παιδείας,
στο γεγονός ότι η αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους δεν είναι μία προαιρετική ‘προσθήκη’, δεν είναι κάποια επιλογή αναψυχής, είναι μία βασική ανθρώπινη ανάγκη.
Και νομίζω πως πρέπει να δεχτούμε πως υπάρχει κάτι περισσότερο στην ζωή από την αποφυγή του θανάτου. (Αυτό) είναι μία εκτίμηση αξιών. Και πιστεύω πως ήδη έχει γίνει η λάθος εκτίμηση των αξιών.
Το lockdown ως ΜΟΝΑΔΙΚΟ μέτρο διαχείρισης της πανδημίας είναι σαν να σβήνεις φωτιά σε δάσος κόβοντας όλα τα δέντρα
Πολλοί άνθρωποι λένε πως θα πρέπει να παρεκκλίνουμε από τις συνήθειές μας και από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής μας λόγω της σοβαρότητας της πανδημίας (έχω ήδη εκφράσει την άποψή μου για το πόσο σοβαρή είναι η πανδημία) και θα μπορέσουμε να επανέλθουμε σε έναν τρόπο ζωής περισσότερο βρετανικό πάρα κινέζικο, όταν όλα αυτά τελειώσουν.
Αυτό νομίζω πως είναι μία ψευδαίσθηση. Γιατί το καθεστώς μίας ελεύθερης κοινωνίας δεν εξαρτάται ουσιαστικά από τους νόμους μας ή το Σύνταγμα μας. Εξαρτάται από ένα συλλογικό ένστικτο, πώς να συμπεριφερόμαστε σωστά.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει μία κυβέρνηση και που είναι γενικά αποδεκτό πως δεν πρέπει να κάνει. Ένα από αυτά είναι να κλείνει υγιείς ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους.
ΕΡΩΤ. Πρόκειται να επανέλθουμε στο προηγούμενο τρόπο ζωής μας;
Όχι, διότι έχει ξεπεραστεί το όριο της σύμβασης που έχουν οι πολίτες μίας δημοκρατικής χώρας με τους κυβερνώντες. Στην επόμενη παθογένεια δηλαδή δεν θα διστάσουν οι κυβερνώντες να ξανακλείσουν την κοινωνία εντελώς, εφόσον υπάρχει το προηγούμενο.
Αυτό δηλαδή θα καθιερωθεί ως ένα μοντέλο με το οποίο θα διαχειριζόμαστε όλα τα συλλογικά προβλήματα.
Οι άνθρωποι δεν μιλούν, από φόβο ή από αλληλεγγύη. Υπάρχουν δύο ειδών αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη της αμοιβαίας ενσυναίσθησης και υποστήριξης και η αλληλεγγύη στην αδιαλλαξίας της συμμόρφωσης (Intolerant conformism).
Το κοινό συναίσθημα και ο κοινός φόβος είναι από τους μεγαλύτερους κινδύνους σε μία δημοκρατία.
Τις απόψεις μου μοιράζεται μία πολύ σημαντική μειοψηφία. Κάποιος έπρεπε να μιλήσει. Έπρεπε να ακουστεί μία φωνή που να υποστηρίζει όλα αυτά τα θύματα που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι θύματα.
Πολλές ομάδες πλήττονται αλλά το τρομερό είναι ότι καταστρέφουμε την επαγγελματική ανάπτυξη μίας ολόκληρης γενιάς.
Ζούμε σε μία ιεραρχική κοινωνία όπου υπάρχει μία φόρμουλα για να προχωρήσεις στη ζωή και στη δουλειά. Πρέπει να αρχίσεις την επαγγελματική σου σταδιοδρομία σχετικά νωρίς, να μην έχεις κενά στο βιογραφικό σου. Βάζεις το πόδι σου στην σκάλα και αρχίζεις και ανεβαίνεις. Έτσι δουλεύει ο κόσμος.
Οι άνθρωποι συνήθως δεν βρίσκονται αλεξιπτωτιστές σε υψηλόβαθμες θέσεις, στους περισσότερους τομείς της ζωής. Το να χάσεις το πρώτο σκαλοπάτι στην σκάλα είναι ένα σοβαρότατο θέμα για τους νέους ανθρώπους.
Στατιστικές δείχνουν πως η αύξηση της ανεργίας που προέρχεται από τα μέτρα επικεντρώνεται κυρίως με μεγάλη διαφορά σε νέους ανθρώπους που μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας, που ξεκινούν τώρα την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Ακόμη δεν ξέρουμε τα πραγματικά νούμερα διότι αυτά κρατιούνται ακόμα χαμηλά με τις άδειες εργασίες οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον.
Και όταν αυτό σταματήσει η αύξηση της ανεργίας θα είναι δραματική.
Και θα έχει σαν στόχο τους νέους, εν μέρει διότι αυτοί κυρίως ζητούν δουλειά, και, προπαντός, επειδή η πρώτη και η τελευταία αρχή που κυβερνά την ρύθμιση των απολύσεων θα εξασφαλίσει το ότι πρώτα οι νέοι θα πεταχτούν στο δρόμο.
Πιστεύω πως αυτό είναι μία κατάφωρη αδικία προς την νέα γενιά, όπως επίσης και το ότι θα είναι μία βαθύτερη καταστροφή. Γιατί εάν αποξενώσεις μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων με αυτό τον τρόπο, θα στραφούν εναντίον του δημοκρατικού μοντέλου που παρήγαγε αυτή την καταστροφή.
Κάποια από τα θύματα θα καταλάβουν ότι ήταν θύματα πολύ αργότερα, κάποια δεν θα το καταλάβουν ποτέ.
Δεν θα μπορέσουν ποτέ να συνδέσουν το αίτιο με το αιτιατό.
Βεβαίως αυτό είναι λυπηρό δεδομένου ότι μειώνει τις πιθανότητες να μάθουμε ποτέ από τα λάθη μας. Κάποια στιγμή όμως οι ιστορικοί θα δούν το αίτιο και το αιτιατό και θα δουν ότι εκ προθέσεως καταστρέψαμε μέσα από μία πολιτική καμμένης γης μεγάλο μέρος της εθνικής μας ζωής. Κάποιοι θα αναστηθούν, κάποιοι θα αναστηθούν πολύ αργά. Κάποιοι δεν θα αναστηθούν ποτέ.
Η κοινή γνώμη είναι ως γνωστόν συχνά άστατη. Και είναι κυρίως άστατη όταν διαμορφώνεται από τον φόβο.
Θα έρθουν κι άλλες κρίσεις, κάποιες υγειονομικής μορφής, κάποιες άλλης μορφής.
Μέχρι να παραδεχτούμε πως πρέπει να ζούμε με τις ατυχίες, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον κίνδυνο γιατί η εναλλακτική είναι πολύ χειρότερη (είναι μία πολύ εκλεπτυσμένη θέση αυτή), μέχρι λοιπόν να το μάθουμε αυτό, δεν θα ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση.
Θα επιβεβαίωνα την τρομακτική δύναμη των κυβερνήσεων στο πώς να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, προωθώντας τον φόβο σε τεχνικούς τομείς που πολύς κόσμος θα μπορούσε να καταλάβει αλλά που στην ουσία δεν μπορεί.
ΕΡΩΤ. Πώς διορθώνουμε τα πράγματα στο μέλλον;
Η πρώτη μου πρόταση είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τις πληροφορίες για να χειραγωγούν την δημόσια γνώμη. Πρέπει να είναι ψυχραιμότερη από την πλειοψηφία των πολιτών και εντελώς αμερόληπτη.
Η δεύτερη μου πρόταση θα ήταν, οι κυβερνήσεις που ανακατεύονται με επιστημονικά θέματα να μην επηρεάζονται από μια κομματική διοίκηση επιστημόνων. Πρέπει πάντα να διασταυρώνουν αυτά που τους λένε, με έναν τρόπο όπως οι δικαστές διασταυρώνουν τις γνώμες των ειδικών φέρνοντας κάποιον με αντίθετη από την επικρατούσα άποψη και αποφασίζοντας ποια από τις δύο απόψεις είναι η πιο σωστή.
Επειδή οι κυβερνήσεις δεν αρέσκονται στην κριτική, θα επηρεαστούν περισσότερο από τις σειρές των ασθενοφόρων έξω από τα νοσοκομεία και από τους θανάτους και λιγότερο από την πτώση του ΑΕΠ.
Ναι, η πτώση του ΑΕΠ είναι επίσης θανατηφόρος παράγων, η φτώχεια είναι επίσης θανατηφόρος παράγων. Καμιά κοινωνία δεν έσωσε ζωές αυτοφτωχοποιουμένη.
Όταν η «υγεία» επιβάλλεται ως βιοπολιτική επιταγή
ΕΡΩΤ. Είστε αυτός που είστε και ξαφνικά τους τελευταίους 12 μήνες βρίσκεστε κατά κάποιο τρόπο αποστάτης, γεύεστε την ζωή από την έξω μεριά των οδοφραγμάτων, Είστε η μικρή μειοψηφία της μη δημοφιλούς άποψης.
Είμαι η μεγάλη μειοψηφία της αντιδημοφιλούς άποψης.
Πιστεύω πως οι συνταξιοδοτημένοι δικαστές πρέπει να είναι πιο συγκρατημένοι σε αμφιλεγόμενες πολιτικές θέσεις, από ό,τι έχω υπάρξει εγώ. Και θα προτιμούσα οι επισημάνσεις που έχω κάνει τον τελευταίο χρόνο να είχαν γίνει από οποιονδήποτε άλλον.
Όσοι από τους πρώην συναδέλφους μου αποδοκιμάζουν αυτά που λέω, εκφράζουν κάτι σημαντικό.
Αλλά υπάρχουν μερικά θέματα που είναι τόσο κεντρικά στα διλήμματα των ημερών και τόσο σημαντικά, που πιστεύω πως πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να κρατηθείς όρθιος και να αποτελέσεις μετρήσιμη μονάδα. Ανώτατος Δικαστής J.Sumption: Για covid-19, τα καταστροφικά lockdown και την ηθικά αποδεκτή πολιτική ανυπακοής
