Διαλέγω το
κίτρινο.
-Και εγώ
πορτοκαλί.
Ένα ζευγάρι
χελιδονια
έχτισε φωλιά
στη στέγη μιας
ελπίδας.
Πονηρά έκλεισε
το μάτι του Απρίλη
στο πρώτο σύννεφο.
-“Λίγα λουλούδια αν
θέλεις στείλε μου.. ?”
έπαιζε στην κιθάρα
η πρώτη σταγόνα
γυαλίζοντας τα χρώματα.
Κι η κυρά του μπαλκονιου
με μια πρεμουρα πρώιμης
αναστάτωσης ξετιναξε τα
στρωσιδια, όπως τις
παλιές της αισιοδοξίες ,
δίνοντας
στόχο του ανέμου..
για λίγη θύελλα ακόμη.
Δεν ήξερε αυτή από
χελιδονια, φωλιές και
χρώματα…
Είναι κάτι άνθρωποι, που και
μ’ολες τις Άνοιξες του κόσμου
ένα γεροξεκουτη χειμώνα
νταντευουν, πάντα
μέσα τους…
~~~~~~~~~~~
©Μάχη Κομνού
(Της στιγμής η συνάντηση)
