Οπισθόφυλλο
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
i. Υπάρχουν δράκοι μέσα στην ψυχή και τη σκέψη των ανθρώπων. Τους έπλασαν οι άνθρωποι, για να δώσουν μορφή στους φόβους τους…
Και… πως κάνεις έναν δράκο να χαμογελά;
Δεν το πετυχαίνουν πολλοί αυτό. Κάποιοι αποκοιμίζουν τον δράκο μέσα τους, ταΐζοντάς τον διάφορα όμορφα ψέματα για να μην τους καταπιεί.
Κάποιοι κρύβονται πίσω από την ουρά του και απομένουν ασάλευτοι εκεί. Κάποιοι γίνονται τσιράκι του και του προσφέρουν τις σάρκες των άλλων, για να τον έχουν σύμμαχο και συμπολεμιστή. Υπάρχουν όμως και μερικοί, ελάχιστοι είν’ αυτοί, που καταφέρνουν να τον εξημερώσουν. Να τον πάρουν αγκαλιά. Να τον χαϊδέψουν και να τον κάνουν να χαμογελά.
ii. Θέλω μια στηριξη σ’ αυτή τη στροφή της ζωής μου.
Μια επαφή. Ενα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θέλω να αισθάνομαι ότι κάποιοι είναι παρέα μου. Δεν μ’ αρέσει να πετώ σαν μοναχικός γλάρος. Ποτέ δεν γίναμε φιλενάδες με τη μοναξιά. Θέλω να είμαι μέσα στο σμάρι. Πλάι με τους άλλους.
Φτερό φτερό να πορευόμαστε, στα μικρά και στα μεγάλα μας ταξίδια.
