Η μάχη της Οκινάουα ήταν μια μεγάλη μάχη που έγινε στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων της και της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Παρακάτω λοιπόν θα δείτε μερικές πληροφορίες:
Ξεκίνησε την 1η Απριλίου του 1945 και τελείωσε μετά από 2 μήνες και 3 εβδομάδες, στις 22 Ιουνίου του 1945.
Σκοπός των Αμερικανών ήταν η κατάληψη του νησιού (και των παραδίπλα μικρότερων νήσων) και η χρησιμοποίησή του για την επικείμενη εισβολή στα κυρίως νησιά της Ιαπωνίας.
Η κωδική ονομασία που είχαν δώσει οι Αμερικανοί ήταν «Επιχείρηση Παγόβουνο», ενώ οι Ιάπωνες χαρακτήρισαν τη μάχη «τυφώνας από ατσάλι» και «βροχή από ατσάλι».
Μάχες διεξήχθησαν τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα. Σε μία από αυτές μάλιστα, στις 7 Απριλίου βυθίστηκε το θρυλικό θωρηκτό Yamato.
Η δύναμη των Αμερικανών ήταν η 10η στρατιά η οποία αποτελούταν από 4 μεραρχίες πεζικού, 3 μεραρχίες πεζοναυτών και 8 τάγματα UDT (υποβρύχιων καταστροφών). Συνολικά 182.821 μάχιμοι στρατιώτες. Η 10η στρατιά είχε την ιδιαιτερότητα να είναι η πρώτη στρατιά που είχε δική της αεροπορία.
Η δύναμη των Ιαπώνων αποτελούταν από 76.000 στρατιώτες του τακτικού ιαπωνικού στρατού και 20.000 ντόπιων επίστρατων.
Δυστυχώς στη μάχη συμμετείχαν και 1780 παιδιά, 14-17 ετών, τα οποία ήταν… εθελοντές. Αρχικά θα τους χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες σαν τραυματιοφορείς αλλά οι πλειοψηφία χρησιμοποιήθηκε σε επιθέσεις αυτοκτονίας.
Ο ντόπιος πληθυσμός σχεδόν αφανίστηκε. Οι Ιάπωνες είχαν δώσει σε όλες τις οικογένειες από μία χειροβομβίδα να τη χρησιμοποιήσουν λίγο πριν αιχμαλωτιστούν. Από τους 300 χιλιάδες κατοίκους περίπου 150 χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν.
Αν και οι επιθέσεις αυτοκτονίας με αεροσκάφη, οι γνωστοί Kamikaze, εμφανίστηκαν από τη ναυμαχία στον κόλπο Λέυτε, στη μάχη της Οκινάουα πήραν τεράστια έκταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Ιάπωνες έχασαν περίπου 1430 αεροσκάφη κατά τη διάρκεια της μάχης.
Ιστορικά, οι Αμερικανοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την αποτελεσματικότητα των επιθέσεων kamikaze αλλά στην πραγματικότητα, στη μάχη της Οκινάουα, ήταν απίστευτα αποτελεσματικοί. Συγκεκριμένα από τα 34 συμμαχικά πλοία που βυθίστηκαν τα 26 ήταν από τέτοιες επιθέσεις. Μάλιστα οι Αμερικάνοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις τακτικές τους αλλά και το σχεδιασμό των πλοίων τους μετά από αυτές τις επιθέσεις.
Αν και οι επίγειες δυνάμεις ήταν μόνο αμερικανικές, ο στόλος αποτελούταν από μεγάλο αριθμό πλοίων από τη Βρετανία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά.
Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν σε τόσο μεγάλο αριθμό οι UDT’s των Αμερικανών. Στην ουσία ήταν οι πρώτοι Navy SEAL’s.
Αν και η απόβαση έγινε την 1η Απριλίου, οι πρώτες σοβαρές επιθέσεις των Ιαπώνων έγιναν στις 4 Απριλίου. Αυτό έγινε σε αντίθεση με προηγούμενες αποβάσεις στον πόλεμο του Ειρηνικού όπου οι Ιάπωνες είχαν αμυντικές θέσεις στις ακτές των νησιών.
Μπορεί να μην επιτέθηκαν οι Ιάπωνες από την αρχή αλλά μετά οι μάχες έγιναν απίστευτα σκληρές. Χαρακτηριστικά από την 4η Απριλίου μέχρι τις 26 Μαΐου οι Αμερικανοί κατάφεραν να προχωρήσουν 6,4Km στο νησί και από τις 26 Μαΐου μέχρι τις 21 Ιουνίου άλλα 16Km.
Οι απώλειες των Αμερικανών ήταν περίπου 12 χιλιάδες νεκροί και 36 χιλιάδες τραυματίες, ενώ των Ιαπώνων 110 χιλιάδες (αμερικανικές εκτιμήσεις) νεκροί και μόνο 8 χιλιάδες αιχμάλωτοι.
Ανάμεσα στις απώλειες των Αμερικανών ήταν και ο διοικητής της 10ης στρατιάς υποστράτηγος Simon Bolivar Buckner Jr., ο οποίος πέθανε από εχθρικό πυροβολικό (ή επειδή κάποιος πάτησε το “G”) κατά τη διάρκεια επίσκεψής του σε προωθημένες μονάδες μόλις 4 μέρες πριν το τέλος της μάχης.
Ο Ιάπωνας διοικητής Στρ/γος Mitsuru Ushijima μαζί με τον αρχηγό του επιτελείου του αυτοκτόνησε με το παραδοσιακό Seppuku στις 22 Ιουνίου.
Η λυσσαλέα άμυνα των Ιαπώνων, οι τεράστιες απώλειες και οι εκτιμήσεις των ειδικών ότι σε περίπτωση απόβασης στα κυρίως νησιά της Ιαπωνίας οι απώλειες θα ήταν τουλάχιστον 250 χιλιάδες, οδήγησαν τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν να πάρει την απόφαση να χρησιμοποιήσει το νέο όπλο στο οπλοστάσιο τους, την ατομική βόμβα.
Υπολογίζεται ότι το 90% των κτισμάτων στο νησί καταστράφηκε ολοσχερώς.
Η Οκινάουα παρέμεινε υπό αμερικανικό έλεγχο μέχρι το 1972. Ακόμα υπάρχει εκεί η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στη Ασία που αριθμεί περίπου 50 χιλιάδες στρατιώτες. Εκεί επίσης είναι αποθηκευμένα περίπου 1200 πυρηνικά όπλα.
