Της Μαύρης Θάλασσας το νερό
είναι το πιο γλυκό από τ’ άλλα
γιατί το μισό εγέμισε
από των ματιών το κλάμα.
Μα και του Πόντου τα βουνά
είναι πιο άγρια δασωμένα
για δεν τα πότισε βροχή
παρά μονάχα αίμα.
Στους δρόμους του ξεριζωμού
η φρίκη τους στοιχειώνει,
κι από τα δάκρυα των παιδιών
χορτάρι δεν φυτρώνει.
Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν
μα ακόμα αχολογούνε,
είναι οι ψυχές που κράζουν
τα κορμιά για να θαφτούνε.
Στον Πόντο αν βρεθείς
ποτέ μη λησμονήσεις.
Το νερό του είναι απ’ το αίμα σου,
το χώμα απ’ το κορμί σου,
και ο αέρας που φυσά
απ’ την αναπνοή σου.
Γιώργος Αγγελακόπουλος
Βάστα γερά μη χάνεσαι ποντιακή ψυχή
Χορτάτη από γαίματα πονείς μα γαληνεύεις
Όταν θωρείς την ομορφιά που έχουν τούτα τα παιδιά
Που στην μεγάλη τους καρδιά λυγιέσαι και χορεύεις!
Βάστα γερά πατρίδα μου, κι ας είσαι σκλαβωμένη
Μέσα βαθειά μου, σε ποθώ ,σε προσκυνώ και σ’ αγαπώ
Κι όταν τραβώ τη δοξαριά, μια ελπίδα μ’ απομένει.
Ν’ ακούγεσαι ,πατρίδα μου, σ’ όλη την οικουμένη!
Θαρρώ με τ ’ ακροδάχτυλα ελάχιστα σ’ αγγίζω
Μα από τα ξάρτια του μυαλού, μόνιμα σε βιγλίζω.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
