Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν φανατικός καπνιστής από πολύ νέος, παρά την ασθένεια των πνευμόνων του. Σε ολόκληρη τη ζωή του, το τσιγάρο τού κρατά συντροφιά, του δίνει απόλαυση, τον «δένει» με τους άλλους:
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,/ γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,/το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,. όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος./ Βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης. Χαμογελάμε. (…)
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. / Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό/ δεν μπορούν να μας τα πάρουν
(από το Καπνισμένο τσουκάλι).
