• Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά είναι απέραντη δυστυχία αυτό που ζούμε. Πού πάμε, αυτός είναι ο πολιτισμός; Ούτε τα άγρια ζώα δεν έχουν τέτοια ένστικτα.
ME πόνο τα βλέπω τα πράγματα σήμερα, γιατί όταν βλέπεις τη δυστυχία γύρω σου δεν μπορείς να μην πονάς και δεν μπορείς να μην οργίζεσαι κιόλας. Αυτή είναι η εξέλιξη του ανθρώπου;
Είναι εποχή απανθρωπισμού. Έχουμε ξεφύγει πάρα πολύ από το ζητούμενο, που είναι να είμαστε κοντά στον άνθρωπο. Συχνά αισθάνομαι και λίγο ένοχη, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω, να βγω μόνη μου στον δρόμο και να φωνάζω;
Είναι απελπισία, μετά από τόσους αγώνες, μετά από τόσες θυσίες, να καταλήγεις πάλι σε αυτή την απανθρωπιά. Την τελευταία φορά που ήρθε ο θείος μου στο σπίτι σκαστός από το βουνό, λίγο πριν σκοτωθεί, ήξερε ότι θα πεθάνει και δεν χαιρέτησε κανέναν. Όλοι κλαίγανε.
Πήρε εμένα στα χέρια του, με σήκωσε ψηλά και μου είπε, «γεια χαρά, παιδί, εσύ θα ζήσεις σε έναν κόσμο καλύτερο». Ήταν ωραία ευχή, αλλά δεν τον βλέπω τον καλύτερο κόσμο που μου ευχήθηκε.
• Τη ζωή την αλλάζω μόνη μου κάθε μέρα. Το μυστικό είναι ότι μπορώ να χαίρομαι με ασήμαντα πράγματα. Κι επειδή μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το σπίτι, με τον κήπο μου, με τα λουλούδια μου, βρίσκω πάντα κάτι που είναι ασήμαντο και χαίρομαι τη μέρα μου, δεν ξυπνώ με τη μούρη στο πάτωμα. Ποτέ, ό,τι και να έχει συμβεί.
Λέω «καλημέρα» και από κει και πέρα βλέπουμε τι θα γίνει. Έχω μια μανία με τις πεταλούδες και τα αγγελάκια και απ’ όποια σπίτια έχω περάσει αφήνω τοίχους και ντουλάπια γεμάτα πεταλούδες. Μου αρέσει να στολίζω τον χώρο, εκεί που είμαι να είναι ωραία, όχι ακριβά, να έχει μια ομορφιά. «Την ομορφιά της ημέρας», που λέει και η εγγονή μου.
Όχι μόνο στολίδι, κάθε μέρα πρέπει να κάνεις και κάτι όμορφο. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Γιαγιά, έκανα σήμερα την ομορφιά της ημέρας, έκλαιγε ένα κοριτσάκι και πήγα και του σκούπισα τα ματάκια…». Πηγή: www.lifo.gr
